درس‌هایی از جدا شدن سه و نیم میلیون کیلومتر سرزمین‌های ایرانی؛

در تاریخ، موقعیت استراتژیک ایران در غرب آسیا، همواره زمینه رشک و وسوسه دشمنان بوده است، از همین روی، تلاش کرده‌اند با کوچکتر کردن این سرزمین از قدرت آن بکاهند.
به گزارش «تابناک»، در تازه‌ترین نمونه، «شيخ عبدالله بن زايد»، وزير امور خارجه کشوری که یک سی و ششم ایران جمعیت و یک بیستم آن وسعت دارد، گستاخانه و بی شرمانه در کنار دبیر کل ناتو اعلام کرده:... با این که ایران بزرگترين شريك تجاري امارات در منطقه است...تنها هدف ما بازپس‌گيري اين جزاير و پايان دادن به اشغال آنهاست (!) و امارات از هرگونه داوري بين‌المللي در اين زمینه استقبال مي‌كند(!).
در کمتر از دویست سال، دشمنان قسم خورده تاریخی ایران به ویژه انگلیس و روسیه برای دستیابی به اهداف بلندمدت استعماری خود، سرزمین‌های گسترده‌ای را در شرق و شمال ایران به اشغال خود درآوردند که هر یک بعد‌ها با نام‌های گوناگون در قالب کشورهای گوناگون در پیرامون ایران اعلام موجودیت کرده‌اند که امارات متحده عربی و بحرین از آن جمله هستند.
اما اشاره به دو نمونه از برخورد صاحب منصبان وقت ایران با موضوع جدایی سرزمین‌های ایرانی، این واقعیت را آشکار می‌کند که در کنار توطئه دشمنان، عاملی به نام بی‌لیاقتی صاحب منصبان نیز بسیار اثرگذار بوده است؛ میرزا آقاخان نوری اعتمادالدوله(!) در پاسخ استعلام امین‌الممالک که نوشته بود: انگلیسی‌ها حرف‌های نپذیرفتنی می‌زنند. آن‌ها می‌گویند باید به افغانستان و هرات استقلال بدهیم؛ من چه کنم؟، در پاسخ نوشت:... چاره ای جز قبول نداریم(!) ما نمی‌توانیم هفت هشت ماه طول بدهیم، قوه نداریم. پول نداریم. مردم ایران....هستند(!) امان است. امان است. بگذران. بگذران(!)
ناصرالدین شاه نیز در خاطرات خود که سندی از وطن فروشی اوست، در زمینه از دست دادن سرزمین‌های ورارود(ماوراءالنهر)،مرو و دیگر سرحدات و تحویل آنها به روس‌ها نوشته است:... روس آمد «آخال» را گرفت. چه می‌کردیم؟(!) همان طور که «آخال» را تصرف کرد، بالطبیعه «مرو» را هم تصرف می‌کرد(!) ما چطور می‌توانستیم بگوییم «مرو» نرو و تصرف نکن؟! اگر از این ممانعت‌ها می‌کردیم، جز این که روس‌ها را با خودمان دشمن بکنیم، هیچ فایده‌ای نداشت...(!)
این روند جداسازی سرزمین‌های ایرانی در غرب و جنوب ایران نیز ادامه داشت که در غرب، استعمار انگلیس و روسیه غیر مستقیم و به عنوان میانجی در تدوین پیمان ارزروم بین ایران و عثمانی که جدایی شهرهای ایرانی و نفتخیز نفتخانه، مندلی، خانقین و سلیمانیه را از ایران رسمیت بخشید، نقش داشتند. در جنوب ایران‌زمین نیز انگلستان با اشغال بلندمدت بنادر و جزایر کرانه‌ای ایران از جمله جزیره بحرین‌،دوپی (دوبی)، عجمان، رأس‌الخیمه، جزیره سیر ابونعیر ـ که هم اکنون در اشغال امارات است ـ و بسیاری مناطق دیگر که قرن‌ها، بخش لاینفکی از قلمرو حکومت‌های ایرانی بوده، با دسیسه‌های گوناگون آن‌ها را به طور غیر قانونی از ایران جدا کرد.
دقت نظر داشتن به دو تهدید روز علیه تمامیت سرزمینی ایران، یعنی جزایر سه‌گانه ایرانی و ضرورت اجرای کامل قرارداد 1975 الجزایر و همچنین دریافت غرامت به حق هزار میلیارد دلاری از عراق بیش از هر زمان دیگری ضروری به نظر می‌رسد، چرا که تحرکات دسیسه‌چینان خارجی در تشکیک این حقوق، گواهی است بر این نکته که دشمنان ایران زمین بر پایه طرح خاورمیانه بزرگ با کشورهای کوچک، بار دیگر عزم جدایی و تجزیه پاره‌های دیگری از سرزمینمان را در شمال، جنوب، شرق و غرب کشور در سر دارند.
سخنان منتشره اخیر وزیر خارجه امارات علیه تمامیت ارضی ایران در جزایر سه‌گانه همیشه ایرانی و نیز ادعاهای اخیر مقام‌های گوناگون عراقی از رئیس‌جمهور جلال طالبانی گرفته تا محمود عثمان که گستاخانه منکر حقوق ملی ایرانیان در اروندرود و قرارداد مرزی 1975 الجزایر و غرامت‌های بحق ملت شهیدپرور ایران شده‌اند، نگرانی و خشم قاطبه ملت ایران را از همه طیف‌ها و سلیقه‌های گوناگون فکری به دنبال داشته است که ایجاب می‌کند پاسخی شایسته به این تهدید‌ها داده شود.

در مسأله ادعاهای امارات نسبت به تمامیت ارضی ایران در خلیج فارس، چند نكته قابل تأمل است:
1ـ در زمان انعقاد تفاهم‌نامه میان ایران و شیخ شارجه و بازگشت جزایر به ایران، هنوز دولتی با نام امارات متحده عربی، وجود خارجی نداشت تا بتواند ادعایی نسبت به جزایر تاریخی ایران داشته باشد. در واقع، امارات متحده عربی، پس از بازگشت جزایر به ایران به عنوان یك كشور موجودیت یافت.
2ـ شورای همكاری خلیج‌فارس نیز در زمان انعقاد این تفاهم‌نامه، هنوز تشكیل نشده بود؛ بنابراین، از لحاظ حقوق بین‌الملل نمی‌تواند نسبت به تمامیت ارضی ایران، ادعایی مطرح كند.
3ـ بنا بر یك اصل حقوقی در روابط بین‌الملل، وجود قرارداد دوجانبه، حق و مسئولیتی برای كشور سوم ایجاد نمی‌كند؛ بنابراین، دخالت هر كشور و نهاد و سازمان ثالث در مسأله جزیره ابوموسی، غیرقانونی است.
4ـ پس ازجدایی بحرین از ایران و اعمال حاكمیت دوباره ایران بر جزایر سه‌گانه، چند كشور عربی از جمله لیبی، عراق و یمن، در دسامبر 1971 از ایران به شورای امنیت سازمان ملل شكایت كردند كه شورای امنیت با بررسی پرونده، به سود ایران، آن را برای همیشه مختومه اعلام كرد. این‌گونه بود كه چون در قوانین بین‌الملل یک موضوع دو بار در شورای امنیت سازمان ملل قابل بررسی نیست، اعراب به دنبال راهكاری برای حل مشکل خود برآمدند تا این‌كه بهترین حربه را توسل به دادگاه لاهه یافتند. کشورهای عربی مترصد کوچکترین سستی از سوی ایرانیان هستند تا نیت شوم خود، یعنی بین‌المللی کردن مسأله جزایر را که امری داخلی و مربوط به ایران است، به عمل رسانده تا این جزایر را نیز مانند بحرین با حربه بین‌المللی کردن تمامیت سرزمینی ایران به سود خود به انجام برسانند.
با این اوصاف، ادعاهای متقابل ایران، واکنشی مناسب به ادعاهای بی پایه امارات است؛
اظهارات بی پروای مقامات اماراتی از جمله عبدالله بن زاید، رئیس امارات، وزیر خارجه این شیخ نشین و همچنین عبدالعزیز بن صقر، رئیس مركز پژوهش‌های خلیج فارس درباره جزایر سه گانه ایران در خلیج فارس، اکنون به یک رویه تبدیل شده است و اماراتی‌ها در هر فرصتی با تکرار این ادعای دروغ، سعی در مظلوم نمایی به جهانیان و قلب ماهیت یک واقعیت آشکار تاریخی دارند.
جزایر سه‌گانه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب كوچك همچون همه جزایر و سواحل كرانه‌های شمالی و جنوبی خلیج فارس در تاریخ كهن ایران‌زمین، متعلق به ایران بوده و خواهد بود و ایرانیان حقوق ملی تاریخ خود را هیچ‌گاه فراموش نكرده‌اند و اگر سه و نیم میلیون کیلومتر مربع از ایران بزرگ از جمله هفده شهر قفقاز، سمرقند و بخارا، مرو و فیروزه، كوه آرارات، هرات و بحرین بر اثر غفلت تاریخی شاهان قاجار و پهلوی از ایران جدا شدند، ملت ایران پیشینه سترگ خود را از یاد نبرده‌اند.
مساحت سرزمین‌های جدا شده از ایران درونی به همراه دو سوم کردستانات ـ که در دوره صفویه به اشغال عثمانی درآمد و بعد‌ها در بین سه کشور ترکیه، عراق و سوریه تقسیم شد ـ به مساحت تقریبی 200000 کیلومتر و نیز عراق به مساحت 438317 کیلومتر در جمع حدود 3.5 میلیون کیلومتر مربع می‌رسد که این مقدار تجزیه یک کشور در کل تاریخ ایران و دنیا بی‌سابقه است.
14000دلار سهم هر ایرانی از غرامت عراق و قرارداد 1975 الجزایر نیز غیر قابل تغییر است.
- هرچند بخشش دیون عراق به ایران از آرزوهای دیرینه عراقی‌هاست، با این حال در راستای نوع دوستی ایرانی و عدم فشار کوتاه مدت به عراقی‌ها، راهکار‌های چگونگی پرداخت غرامت به ملت ایران ـ که برای هر ایرانی بیش از 14000دلار برآورد می‌شود ـ قابل پیش‌بینی است.
- ایرانیان پس از اثبات حسن‌نیت طرف عراقی، عذرخواهی رسمی عراق از ملت شهید پرور ایران، اجرای میله گذاری دقیق مرزی بنا بر قرارداد 1975 الجزایر و اعلام رسمی آمادگی پرداخت غرامت از سوی طرف عراقی، می‌توانند حسن‌نیت خود را با پیشنهادهایی به اثبات برسانند که از آن جمله می‌توان به موارد زیر اشاره نمود.
- قسط ‌بندی طولانی‌مدت غرامت‌های عراق با به‌کارگیری تجربه آلمان پس از جنگ جهانی.
- بهره‌برداری اختصاصی و بلندمدت از دویست میلیارد بشکه ذخیره میادین نفتی عراق که برخی از چاه‌های غنی آن کشور در مجاورت ایران قرار دارند.
- و مشارکت کشورهای عربی و غربی کمک‌کننده عراق در جنگ در پرداخت غرامت به ایران.
به نقل از سایت تابناک مورخ: 27/8/1388