آموزش روش صحيح غصه خوري!

افسردگي، يك بيماري رواني ناشي از اختلالات مغزي و سيستم عصبي نيست، افسردگي، يك انحراف عاطفي است. به عبارت ديگر، افكار منحرف و فريب آلود، مجموعه اي از احساسات ، اعم از غم و اندوه، عدم اعتماد به نفس، بي تفاوتي و بي حوصلگي، خستگي و ضعف، نااميدي و... را تحت عنوان افسردگي به دنبال مي كشند و قرباني خود را به طرف خودكشي سوق مي دهند. افكار غيرمنطقي، غيرواقعي و فريب آلود، ميكروب و علت افسردگي هستند و چنانچه اين افكار، تصحيح و اصلاح شوند، افسردگي نيز درمان خواهد شد.
 
 
 
    احساس طبيعي غم و اندوه 
    غم و اندوه ، يك عكس العمل سالم و طبيعي در مقابل ضايعات، حوادث، نااميدي ها و تغييرات بد زندگي است كه ما اغلب، آن را سركوب مي كنيم. ما براي حوادث اسفناك زندگي، براي بيماري ها يا براي هر سختي و مشقتي كه در زندگي با آن رو به رو مي شويم دچار غم و اندوه مي گرديم. ممكن است براي كاري كه زماني بر اثر ناپختگي و جواني انجام داده ايم اكنون غصه دار شويم. متاسفانه بسياري از ما، نمي دانيم حالت صحيح و سالم غصه خوردن چگونه است و چه طور بايد با آن برخورد و چه طور آن را ارضا كرد و از دل بيرون راند. ما به خود ، اجازه گريه كردن نمي دهيم و غم و غصّه خود را انكار مي كنيم. ما مي ترسيم اشكمان جاري شود و دردها را بيرون بريزيم. در نتيجه، اين عواطف را در سينه حفظ كرده ، هيچ وقت از آنها فارغ نمي شويم. آنها با فشاري كه روي فكر و قلب ما وارد مي سازند، رفتار و اعمال روزمره ما را از مسير طبيعي منحرف مي سازند، به گونه اي كه به عوارضي چون " افسردگي" دچار مي شويم. روان شناسان معتقد مي باشند كه راه سالم برخورد با غم و اندوه، اين است كه: "هيچ وقت، فرصت گريه كردن را از دست ندهيد." نسخه قطعي درمان: خداباوري، بينش خداباورانه و توحيدي مي گويد كه اگر تنها شَوم، باز هم خدا هست. او جانشين همه نداشتن هاست. شخص خداباور مي گويد: "من دوستي شنوا، بينا، دانا و مهربان دارم كه بر هر چيز تواناست و آن دوست و ياور خوب، براي ما كافي است." شناخت درماني مي گويد: " با پيش آمدن حادثه اي ناگوار، آن را تعميم ندهيد و هميشه منتظرحادثه بدي نباشيد. دليلي ندارد كه اتفاق گذشته، باز تكرار شود." اما بينش توحيدي مي گويد: "خداباوري، حصار امني است كه هر كه در پناه آن قرار گيرد، هيچ گزندي را تواناي غلبه بر او نيست." شناخت درماني مي گويد: " كامل گرايي و همه چيز را در حد بهترين خواستن، مايه رنج است" و بينش توحيدي مي گويد: "هر پديده و شيئي در جهان، نابودشدني است مگر آنكه رو به سوي او دارد. هيچ كس و هيچ چيز جز او بهترين نيست و او تنها ربّ اعلي و سزاوار دوست داشتن و پرستيدن است." شناخت درماني ممكن است نگراني ما را از پاره اي مسائل برطرف كند، ولي نمي تواند اضطراب و افسردگي را ريشه كن نمايد. تنها خدا، صاحب و ناخداي اين كشتي توفان زده است كه مي تواند انسان، اين مسافر بي قرار- كه گرفتار كشمكش هاي دروني و بيروني است - را آرام نمايد. تنها برداشتن بينش هاي غلط (نفي خدايان دروغين) ، موجب رستگاري نيست، بلكه بايد بينش خداباورانه به دنبال آن، مطرح و جايگزين شود ، يعني ارزش هاي فطري و خدايي، جانشين الهه ها و ارزش هاي دروغين شود. آنچه امروزه با عنوان برنامه ريزي عصبي - كلامي تحت عنوان اداره مغز مطرح مي شود، در اسلام، با فلسفه و مفهومي بسيار عميق تر، عنوان شده است. اسلام مي خواهد، ما اداره كننده احساسات، عواطف، افكار و تمايلات خود باشيم، نه آنها مدير ما.
 
 
 
    مذهب و خود ملامت گري
    كليه مذاهب مي خواهند كه ما انسان هايي شاد و سرشار از نشاط باشيم و يكديگر را دوست بداريم. به هنگام خطاكاري، ايمان و اعتقادمان به ما مي گويد ، چون انسانيم مرتكب اشتباه مي شويم. ما بايد خود و حتي كساني را كه عليه ما كارشكني مي كنند، ببخشيم.در انجيل آمده: "همسايه تان را چون خود دوست بداريد." اين عبارت در آنِ واحد به دو نكته اشاره مي كند: ديگران را دوست بداريد، اما خودتان را نيز دوست بداريد. به تعبيري " نه ديگران را سرزنش كنيد و نه خود را." تمام مذاهب به اين حقيقت پي برده اند كه آدمي، موجودي ضعيف است و با وجود تلاش هاي فراوان، باز هم گاهي مرتكب گناه مي شود. البته ممكن است بتواند رفتارهاي اعتراض برانگيزش را به مقدار قابل توجهي كاهش دهد ، اما هرگز قادر نيست آن را كاملاً متوقّف كند. وقتي خداوند ، رفتار نادرست را بر ما مي بخشد، آيا ما نبايد با خويشتن مهربان و سخي باشيم؟ شما با پيروي از تعليمات مذهبي خود، هيچ گاه دچار افسردگي ناشي از خود ملامت گري نخواهيد شد. اين، الگوي كاملي از همسويي مذهب و روان شناسي است؛ زماني كه در كنار يكديگر قرار مي گيرند.