شعري ملي از مهين بانو تكمان سعدي در وصف بيشاپور

بیشاپور كنون بنگر به بیشاپورِ شاپور                                                   جهانی بینِ زِ دورانی چنان دور تو گویی سنگ و خاكش مُشك خیزست                                                نسیمِ جان فزایش مُشك بیزست شكوهِ یك جهان،  این  جا  نهفته  است                                              هزاران راز، در این خاك خفته است یكایك  كاخ   های    نازنینَش                                                      بگوید سرگذشتِ دلنشینَش زِ فرهنگ و زِ داد و مِهرِ شاپور                                                  سخن گوید به گرمی از سَرِ داد به یك سو معبدِ ناهید برپاست                                                  نشان دارد زِ آیینی چنان راست كه ناهیدِ نكو آن گه چه سان بود                                                   زِ  پاكی، آب  را  او  پاسبان بود دو تندیسِ دو سویِ بس دل انگیز                                                 به  سویِ  شهر و معبد  راز آمیز به دگاهش چه نیكو جا گرفته                                                     بدان   بالا   چنان  مأوا  گرفته بُوَد تندیس گاو و، آن نماد است                                                  ز دیدارش، دلِ بیننده شاد است به بیست و چار رفته پایین                                                  نیایش    گاهِ  ناهیدِ  جهان  بین زمینَش در دل و جان، جای داده                                                   درون   سینه اش  گوهر  نهاده همه دیوارِ معبد، سنگِ سخت است                                        تمامی خوش تراش وصاف وتخت است تمامی سنگها یك سان و یك رنگ                                                به بَستِ آهنی هر یك زده  چنگ فراگردِ میانه، خانه ی جان                                                        نیایش گاهِ  پُر  مِهرِ  نیاكان بلندی آسمانش ، آسمانه                                                     نیایش ها به سویش بُد روانه به گِردا گرِد خانه، هست دِهلیز                                                    دو سوی آن، دور جوی رازآمیز چو تابد نورِ خورشید جهانتاب                                              بدین معبد، بدین جوی و ، بدین آب همان آبی كه رنگِ آسمانست                                                بدین جوی روان، رنگین كمانست پس زا یك گَردشِ آرام و نیكو                                                    روان گردد به زیبایی بدان سو كه باشد خانه ی پاكِ نیایش                                                      نواها خیزد  از  بهر  ستایش میانِ خانه ، چاهی دلنشین است                                       كفِ چاهش به خوبی سنگ چین است درونِ چاه ریزد آبِ رنگین                                                ندارد  لرزشی   آن  آبِ  شیرین بیفتد نقشِ آن تندیسِ زیبا                                                     ز  دَرگَه، روی  این  آبِ  فریبا * * * به ایوانی كه موزاییك گویند                                                    نقوشِ دوره ی شاپور جویند: نگه كن چهرِ آن شاهِ زمانه                                                   كه جاوید است در آن جاودانه دگر نقشِ بزرگان، یك به یك بین                                             بدان راه و، بدان رسم و، بدان دین همان نقشِ زنِ آن دوره بنگر                                               بدان زیب و، بدان اورنگ و افسر هنر را با گهر ، پویا نمودند                                                    به دورانها چنین گویا نمودند ستونِ‌ یادبودش سوی دیگر                                                كشیده نیك، سوی آسمان سر به خطِ پهلوی از شهرِ شاپور                                            سخن رفته در آن با یك جهان شور * * * دگر بنگر به كاخِ قیصرِ روم                                           كه آبشخور بُدَش این مرز و این بوم اسیرِ شاهِ ایران بود قیصر                                            شهنشاهش نكو می داشت در بَر همی بر شاهِ ایران آفرین باد                                             كه با دشمن سخن می راند از داد بزرگیِ بزرگان، پاس می داشت                                              به دل،‌ تخمِ وفا و مِهر می كاشت * * * زِ بیشاپور، خیزد شورِ هستی                                                    گواهِ  دانش  و، یكتا  پرستی شكوه و نازشِ ایرانیانست                                                      نمادِ دوره ی ساسانیانست       پاینده ایران